Ιερά Πανήγυρις Παναγίας Εσφαγμένης

Οι Χαιρετισμοί της Παναγίας

Παναγία η Εσφαγμένη

Τό προσταχθέν μυστικῶς λαβών ἐν γνώσει, ἐν τῇ σκηνῇ τοῦ Ἰωσήφ σπουδῇ ἐπέστη, ὁ Ἀσωματος λέγων τῇ Ἀπειρογάμῳ· Ὁ κλίνας τῇ καταβάσει τούς οὐρανούς, χωρεῖται ἀναλλοιώτως ὅλος ἐν Σοί· Ὅν καί βλέπων ἐν μήτρᾳ Σου, λαβόντα δούλου μορφήν, ἐξίσταμαι κραυγάζειν Σοι· Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν ευχαριστήρια. Ἀναγράφω Σοι ἡ πόλις Σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον ἵνα κράζω Σοι·

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ἄγγελος πρωτοστάτης, οὐρανόθεν ἐπέμφθη, εἰπεῖν τῇ Θεοτόκῳ τό χαῖρε(τρίς·) καί σύν τῇ ἀσωμάτῳ φωνῇ, σωματούμενόν Σε θεωρῶν, Κύριε, ἐξίστατο, καί ἵστατο κραυγάζων πρός Αὐτήν τοιαῦτα·

Χαῖρε, δι᾽ ἧς ἡ χαρά ἐκλάμψει·
χαῖρε, δι΄ ἧς ἡ ἀρά ἐκλείψει.
Χαῖρε, τοῦ πεσόντος Ἀδάμ ἡ ἀνάκλησις·
χαῖρε, τῶν δακρύων τῆς Εὔας ἡ λύτρωσις.
Χαῖρε, ὕψος δυσανάβατον ἀνθρωπίνοις λογισμοῖς·
χαῖρε, βάθος δυσθεώρητον καί Ἀγγέλων ὀφθαλμοῖς.
Χαῖρε, ὅτι ὑπάρχεις Βασιλέως καθέδρα·
χαῖρε, ὅτι βαστάζεις τόν βαστάζοντα πάντα.
Χαῖρε, ἀστήρ ἐμφαίνων τόν Ἥλιον·
χαῖρε, γαστήρ ἐνθέου σαρκώσεως.
Χαῖρε, δι᾽ ἧς νεουργεῖται ἡ κτίσις·
χαῖρε, δι᾽ ἧς βρεφουργεῖται ο Κτίστης.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Βλέπουσα ἡ Ἁγία, ἑαυτήν ἐν ἁγνεία, φησί τῷ Γαβριήλ θαρσαλέως· τό παράδοξόν Σου τῆς φωνῆς, δυσπαράδεκτόν μου τῇ ψυχῇ φαίνεται· ἀσπόρου γάρ συλλήψεως τήν κύησιν πῶς λέγεις; κράζων· Ἀλληλούϊα.

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι ἡ Παρθένος ζητοῦσα ἐβόησε πρός τόν λειτουργοῦντα· Έκ λαγόνων ἁγνῶν Υἱόν, πῶς ἐστι τεχθῆναι δυνατόν; λέξον μοι. Πρός Ἥν ἐκεῖνος ἔφησεν ἐν φόβῳ, πλήν κραυγάζων οὕτω· Χαῖρε, βουλῆς ἀπορρήτου μύστις·
χαῖρε, σιγῆς δεομένων πίστις.
Χαῖρε, τῶν θαυμάτων Χριστοῦ τό προοίμιον·
χαῖρε, τῶν δογμάτων Αὐτοῦ τό κεφάλαιον.
Χαῖρε, κλῖμαξ ἐπουράνιε, δι΄ ἧς κατέβῃ ὁ Θεός·
χαῖρε, γέφυρα μετάγουσα τούς ἐκ γῆς πρός οὐρανόν.
Χαῖρε, τό τῶν Ἀγγέλων πολυθρύλητον θαῦμα·
χαῖρε, τό τῶν δαιμόνων πολυθρήνητον τραῦμα.
Χαῖρε, τό φῶς ἀρρήτως γεννήσασα·
χαῖρε, τό πῶς μηδένα διδάξασα.
Χαῖρε, σοφῶν ὑπερβαίνουσα γνῶσιν·
χαῖρε, πιστῶν καταυγάζουσα φρένας.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Δύναμις τοῦὙψίστου, ἐπεσκίασε τότε, πρός σύλληψιν τῇ Ἀπειρογάμῳ· καί τήν εὔκαρπον ταύτης νηδύν, ὡς ἀγρόν ὑπέδειξεν ἡδύν ἅπασι, τοῖς θέλουσι θερίζειν σωτηρίαν, ἐν τῷ ψάλλειν οὕτως· Ἀλληλούϊα.

Ἔχουσα θεοδόχον, ἡ Παρθένος τήν μήτραν, ἀνέδραμε πρός τήν Ἐλισάβετ· τό δέ βρέφος ἐκείνης, εὐθύς ἐπιγνόν τόν ταύτης ἀσπασμόν, ἔχαιρε· καί ἅλμασιν ὡς ἄσμασιν ἐβόα πρός τήν Θεοτόκον· Χαῖρε, βλαστοῦ ἀμαράντου κλῆμα·
χαῖρε, καρποῦ ἀκηράτου κτῆμα.
Χαῖρε, γεωργόν γεωργοῦσα φιλάνθρωπον·
χαῖρε, φυτουργόν τῆς ζωῆς ἡμῶν φύουσα.
Χαῖρε, ἄρουρα βλαστάνουσα εὐφορίαν οἰκτιρμῶν·
χαῖρε, τράπεζα βαστάζουσα εὐθηνίαν ἱλασμῶν.
Χαῖρε, ὅτι λειμῶνα τῆς τρυφῆς ἀναθάλλεις·
χαῖρε, ὅτι λιμένα τῶν ψυχῶν ἑτοιμάζεις.
Χαῖρε, δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα·
χαῖρε, παντός τοῦ κόσμου ἐξίλασμα.
Χαῖρε, Θεοῦ πρός θνητούς εὐδοκία·
χαῖρε, θνητῶν πρός Θεόν παρρησία.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων, λογισμῶν ἀμφιβόλων, ὁ σώφρων Ἰωσήφ ἐταράχθη, πρός τήν ἄγαμόν Σε θεωρῶν, καί κλεψίγαμον ὑπονοῶν, Ἄμεμπτε· μαθών δέ Σου τήν σύλληψιν ἐκ Πνεύματος Ἁγίου, ἔφη· Ἀλληλούϊα.

Ἤκουσαν οἱ ποιμένες, τῶν Ἀγγέλων ὑμνούντων, τήν ἔνσαρκον Χριστοῦ παρουσίαν· καί δραμόντες ὡς πρός ποιμένα, θεωροῦσι Τοῦτον ὡς ἀμνόν ἄμωμον, ἐν τῇ γαστρί Μαρίας βοσκηθέντα, ἣν ὑμνούντες εἶπον.
Χαῖρε, ἀμνοῦ καί ποιμένος Μήτηρ· χαίρε, αὐλή λογικῶν προβάτων.
Χαῖρε, ἀοράτων ἐχθρῶν ἀμυντήριον·
χαῖρε, Παραδείσου θυρῶν ἀνοικτήριον.
Χαῖρε, ὅτι τά οὐράνια συναγάλλεται τῇ γῇ·
χαῖρε, ὅτι τά ἐπίγεια συγχορεύει οὐρανοῖς.
Χαῖρε, τῶν Ἀποστόλων τό ἀσίγητον στόμα·
χαῖρε, τῶν Ἀθλοφόρων τό ἀνίκητον θάρσος.
Χαῖρε, στερρόν τῆς πίστεως ἔρεισμα·
χαῖρε, λαμπρόν τῆς χάριτος γνώρισμα.
Χαῖρε, δι᾽ ἧς ἐγυμνώθη ὁ Ἅδης·
χαῖρε, δι᾽ ἧς ἐνεδύθημεν δόξαν.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Θεοδρόμον ἀστέρα, θεωρήσαντες Μάγοι, τῇ τούτου ἠκολούθησαν αἴγλῃ· καί ὡς λύχνον κρατοῦντες αὐτόν, δι΄ αὐτοῦ ἠρεύνων κραταιόν Ἄνακτα· καί φθάσαντες τόν ἄφθαστον, ἐχάρησαν Αὐτῷ βοῶντες· Ἀλληλούϊα.

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων, ἐν χερσί τῆς Παρθένου, τόν πλάσαντα χειρί τούς ἀνθρώπους· καί Δεσπότην νοοῦντες Αὐτόν, εἰ καί δούλου ἔλαβε μορφήν, ἔσπευσαν τοῖς δώροις θεραπεῦσαι, καί βοῆσαι τῇ εὐλογημένη·

Χαῖρε, ἀστέρος ἀδύτου Μήτηρ·
χαῖρε, αὐγή μυστικῆς ἡμέρας.
Χαῖρε, τῆς απάτης τήν κάμινον σβεσασα·
χαῖρε, τῆς Τριάδος τούς μύστας φωτίζουσα.
Χαῖρε, τύραννον ἀπάνθρωπον ἐκβαλοῦσα τῆς ἀρχῆς·
χαῖρε, Κύριον φιλάνθρωπον ἐπιδείξασα Χριστόν.
Χαῖρε, ἡ τῆς βαρβάρου λυτρουμένη θρησκείας·
χαῖρε, ἡ τοῦ βορβόρου ρυομένη τῶν ἔργων.
Χαῖρε, πυρός προσκύνησιν παύσασα·
χαῖρε, φλογός παθῶν ἀπαλλάττουσα.
Χαῖρε, πιστῶν ὁδηγέ σωφροσύνης·
χαῖρε, πασῶν γενεῶν εὐφροσύνη.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Κήρυκες θεοφόροι, γεγονότες οἱ Μάγοι, ὑπέστρεψαν εἰς τήν Βαβυλῶνα· ἐκτελέσαντές Σου τόν χρησμόν, και κηρύξαντές Σε τόν Χριστόν ἅπασιν, ἀφέντες τόν Ἡρώδην, ὡς ληρώδη, μή εἰδότα ψάλλειν· Ἀλληλούϊα.

Λάμψας ἐν τῂ Αἰγύπτῳ, φωτισμόν ἀληθείας, ἐδίωξας τοῦ ψεύδους τό σκότος· τά γάρ εἴδωλα ταύτης, Σωτήρ, μή ἐνέγκαντά Σου τήν ἰσχύν, πέπτωκεν· οἱ τούτων δέ ρυσθέντες ἐβόων πρός τήν Θεοτόκον.
Χαῖρε, ἀνόρθωσις τῶν ἀνθρώπων·
χαῖρε, κατάπτωσις τῶν δαιμόνων.
Χαῖρε, τῆς ἀπάτης τήν πλάνην πατήσασα·
χαῖρε, τῶν εἰδώλων τόν δόλον ἐλέγξασα.
Χαῖρε, θάλασσα ποντίσασα Φαραώ τόν νοητόν·
χαῖρε, πέτρα ἡ ποτίσασα τούς διψῶντας τήν ζωήν.
Χαῖρε, πύρινε στῦλε, ὁδηγῶν τούς ἐν σκότει·
χαῖρε, σκέπη τοῦ κόσμου, πλατυτέρα νεφέλης.
Χαῖρε, τροφή τοῦ Μάννα διάδοχε·
χαῖρε, τρυφῆς ἁγίας διάκονε.
Χαῖρε, ἡ γῆ τῆς ἐπαγγελίας·
χαῖρε, ἐξ ἧς ρέει μέλι και γάλα.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Μέλλοντος Συμεῶνος, τοῦ παρόντος αἰῶνος, μεθίστασθαι τοῦ ἀπατεῶνος, ἐπεδόθης ὡς βρέφος αὐτῷ, ἀλλ΄ ἐγνώσθης τούτῳ καί Θεός τέλειος· διόπερ ἐξεπλάγη Σου τήν ἄρρητον σοφίαν, κράζων· Ἀλληλούϊα.

Νέαν ἔδειξε κτίσιν, ἐμφανίσας ὁ Κτίστης, ἡμῖν τοῖς ὑπ᾽ αὐτοῦ γενομένοις· ἐξ ἀσπόρου βλαστήσας γαστρός, καί φυλάξας ταύτην, ὥσπερ ἦν, ἄφθορον· ἵνα τό θαῦμα βλέποντες, ὑμνήσωμεν αὐτήν, βοῶντες·
Χαῖρε, τό ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας·
χαῖρε, τό στέφος τῆς ἐγκρατείας.
Χαῖρε, ἀναστάσεως τύπον ἐκλάμπουσα·
χαῖρε, τῶν Ἀγγέλων τόν βίον ἐμφαίνουσα.
Χαῖρε, δένδρον ἀγλαόκαρπον, ἐξ οὗ τρέφονται πιστοί·
χαῖρε, ξύλον εὐσκιόφυλλον, ὑφ᾽ οὗ σκέπονται πολλοί.
Χαῖρε, κυοφοροῦσα ὁδηγόν πλανωμένοις·
χαῖρε, ἀπογεννῶσα λυτρωτήν αἰχμαλώτοις.
Χαῖρε, Κριτοῦ δικαίου δυσώπησις· χαίρε, πολλῶν πταιόντων συγχώρησις.
Χαῖρε, στολή τῶν γυμνῶν παρρησίας·
χαῖρε, στοργή πάντα πόθον νικῶσα.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ξένον τόκον ἰδόντες, ξενωθῶμεν τοῦ κόσμου, τόν νοῦν εἰς οὐρανόν μεταθέντες· διά τοῦτο γάρ ὁ ὑψηλός Θεός, ἐπί γῆς ἐφάνη ταπεινός ἄνθρωπος, βουλόμενος ἑλκύσαι πρός τό ὕψος τούς Αὐτῷ βοῶντας· Ἀλληλούϊα.

Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω, καί τῶν ἄνω οὐδόλως ἀπῆν ὁ ἀπερίγραπτος Λόγος· συγκατάβασις γάρ θεϊκή, οὐ μετάβασις δέ τοπική γέγονε· καί τόκος ἐκ Παρθένου θεολήπτου, ἀκουούσης ταῦτα·
Χαῖρε, Θεοῦ ἀχωρήτου χώρα·
χαῖρε, σεπτοῦ μυστηρίου θύρα.
Χαῖρε, τῶν ἀπίστων ἀμφίβολον ἄκουσμα·
χαῖρε, τῶν πιστῶν ἀναμφίβολον καύχημα.
Χαῖρε, ὄχημα πανάγιον τοῦἐπί τῶν Χερουβίμ·
χαῖρε, οἴκημα πανάριστον τοῦἐπί τῶν Σεραφίμ.
Χαῖρε, ἡ τἀναντία εἰς ταὐτο ἀγαγοῦσα·
χαῖρε, ἡ παρθενίαν καί λοχείαν ζευγνῦσα.
Χαῖρε, δι᾽ἧς ἐλύθη παράβασις·
χαῖρε, δι᾽ ἧς ἠνοίχθη Παράδεισος.
Χαῖρε, ἡ κλείς τῆς Χριστοῦ βασιλείας·
χαῖρε, ἐλπίς ἀγαθῶν αἰωνίων.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων κατεπλάγη τό μέγα τῆς Σῆς ἐνανθρωπήσεως ἔργον· τόν ἀπρόσιτον γάρ ὡς Θεόν, ἐθεώρει πᾶσι προσιτόν ἄνθρωπον, ἡμῖν μέν συνδιάγοντα, ἀκουόντα δέ παρά πάντων οὕτως· Ἀλληλούϊα.

Ρήτορας πολυφθόγγους, ὡς ἰχθύας ἀφώνους, ὁρῶμεν ἐπί Σοί, Θεοτόκε· ἀποροῦσι γάρ λέγειν τό πῶς καί Παρθένος μένεις, καί τεκεῖν ἴσχυσας· ἡμεῖς δέ τό Μυστήριον θαυμάζοντες, πιστῶς βοῶμεν·

Χαῖρε, Σοφίας Θεοῦ δοχεῖον·
χαῖρε, προνοίας Αὐτοῦ ταμεῖον.
Χαῖρε, φιλοσόφους ἀσόφους δεικνύουσα·
χαῖρε, τεχνολόγους ἀλόγους ἐλέγχουσα.
Χαῖρε, ὅτι ἐμωράνθησαν οἱ δεινοί συζητηταί·
χαῖρε, ὅτι ἐμαράνθησαν οἱ τῶν μύθων ποιηταί. Χαίρε, τῶν Ἀθηναῖων τάς πλοκάς διασπῶσα·
χαῖρε, τῶν ἁλιέων τάς σαγήνας πληροῦσα.
Χαῖρε, βυθοῦ ἀγνοίας ἐξέλκουσα· χαίρε, πολλούς ἐν γνώσει φωτίζουσα.
Χαῖρε, ὁλκάς τῶν θελόντων σωθῆναι·
χαῖρε, λιμήν τῶν τοῦ βίου πλωτήρων.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Σῶσαι θέλων τόν κόσμον, ὁ τῶν ὅλων κοσμήτωρ, πρός τοῦτον αὐτεπάγγελτος ἧλθε· καί ποιμήν ὑπάρχων ὡς Θεός, δι΄ ἡμᾶς ἐφάνη καθ΄ ἡμᾶς ἄνθρωπος· ὁμοίῳ γάρ τό ὅμοιον καλέσας, ὡς Θεός ἀκούει· Ἀλληλούϊα.

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε, καί πάντων τῶν εἰς Σέ προστρεχόντων· ὁ γάρ τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς κατεσκεύσασέ σε Ποιητής Ἄχραντε, οἱκήσας ἐν τῇ μήτρᾳ Σου, καί πάντας Σοι προσφωνεῖν διδάξας· Χαῖρε, ἡ στήλη τῆς παρθενίας·
χαῖρε, ἡ πύλη τῆς σωτηρίας.
Χαῖρε, ἀρχηγέ νοητῆς ἀναπλάσεως·
χαῖρε, χορηγέ θεϊκῆς ἀγαθότητος.
Χαῖρε, Σύ γάρ ἀνεγέννησας τούς συλληφθέντας αἰσχρῶς·
χαῖρε, Σύ γάρ ἐνουθέτησας τούς συληθέντας τόν νοῦν.
Χαῖρε, ἡ τόν φθορέα τῶν φρένων καταργοῦσα·
χαῖρε, ἡ τόν σπορέα τῆς ἁγνείας τεκοῦσα.
Χαῖρε, παστάς ἀσπόρου νυμφεύσεως·
χαῖρε, πιστούς Κυρίῳ ἁρμόζουσα.
Χαῖρε, καλή κουροτρόφε παρθένων· χαίρε, ψυχῶν νυμφοστόλε ἁγίων.

Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε.

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται, συνεκτείνεσθαι σπεύδων, τῷ πλήθει τῶν πολλῶν οἰκτιρμῶν σου· ἰσαρίθμους γάρ τῇ ψάμμῳ ὠδάς, ἅν προσφέρωμέν Σοι, Βασιλεῦ Ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν, τοῖς Σοί βοῶσιν· Ἀλληλούϊα.

Φωτοδόχον λαμπάδα, τοῖς ἐν σκότει φανεῖσαν, ὁρῶμεν τήν Ἁγίαν Παρθένον· τό γάρ ἄϋλον ἅπτουσα φῶς, ὁδηγεῖ πρός γνῶσιν θεϊκήν ἅπαντας, αὐγῇ τόν νοῦν φωτίζουσα, κραυγῇ δέ τιμωμένη ταῦτα·

Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ Ἡλίου·
χαῖρε, βολίς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπή τάς ψυχάς καταλάμπουσα·
χαῖρε, ὡς βροντή τούς ἐχθρούς καταπλήττουσα.
Χαῖρε, ὅτι τόν πολύφωτον ἀνατέλλεις φωτισμός·
χαῖρε, ὅτι τόν πολύρρυτον ἀναβλύζεις ποταμόν.
Χαῖρε, τῆς κολυμβήθρας ζωγραφοῦσα τόν τύπον·
χαῖρε, τῆς ἁμαρτίας ἀναιροῦσα τόν ρύπον.
Χαῖρε, λουτήρ ἐκπλύνων συνείδησιν·
χαῖρε, κρατήρ κιρνῶν ἀγαλλίασιν.
Χαῖρε, ὀσμή τῆς Χριστοῦ εὐωδίας·
χαῖρε, ζωή μυστικῆς εὐωχίας.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Χάριν δοῦναι θελήσας, ὀφλημάτων ἀρχαίων, ὁ πάντων χρεωλύτης ἀνθρώπων, ἐπεδήμησε δι᾽Ἑαυτοῦ πρός τούς ἀποδήμους τῆς Αὑτοῦ χάριτος· καί σχίσας το χειρόγραφον, ἀκούει παρά πάντων οὕτως. Ἀλληλούϊα.

Ψάλλοντές Σου τόν τόκον, ἀνυμνοῦμεν Σε πάντες, ὡς ἔμψυχον ναόν, Θεοτόκε· ἐν τῇ Σῇ γάρ οἰκήσας γαστρί, ὁ συνεχών πάντα τῇ χειρί Κύριος, ἡγίασεν, ἐδόξασεν, ἐδίδαξε βοᾶν Σοι πάντας·
Χαῖρε, σκηνή τοῦ Θεοῦ καί Λόγου·
χαῖρε, Ἁγία Ἁγίων μείζων.
Χαῖρε, κιβωτέ χρυσωθείσα τῷ Πνεύματι·
χαῖρε, θησαυρέ τῆς ζωῆς ἀδαπάνητε.
Χαῖρε, τίμιον διάδημα βασιλέων εὐσεβών·
χαῖρε, καύχημα σεβάσμιον ἱερέων εὐλαβῶν.
Χαῖρε, τῆςἘκκλησίας ὁ ἀσάλευτος πύργος·
χαῖρε, τῆς βασιλείας τό ἀπόρθητον τεῖχος.
Χαῖρε, δι᾽ἧς ἐγείρονται τρόπαια·
χαῖρε, δι᾽ ἧς ἐχθροί καταπίπτουσι.
Χαῖρε, χρωτός τοῦ ἐμοῦ θεραπεία·
χαῖρε, ψυχῆς τῆς ἐμῆς σωτηρία.

Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ, ἡ τεκοῦσα τόν πάντων Ἁγίων Ἁγιώτατον Λόγον· (τρις) δεξαμένη τήν νῦν προσφοράν, ἀπό πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας· καί τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως, τούς σοί βοῶντας· Ἀλληλούϊα.

Τῇ ὑπερμάχῳ στρατηγῷ τά νικητήρια, Ὡς λυτρωθεῖσα τῶν δεινῶν ευχαριστήρια. Ἀναγράφω Σοι ἡ πόλις Σου, Θεοτόκε. Ἀλλ᾽ὡς ἔχουσα τό κράτος ἀπροσμάχητον, Ἐκ παντοίων με κινδύνων ἐλευθέρωσον ἵνα κράζω Σοι· Χαίρε, Νύμφη Ἀνύμφευτε.

Σε μετάφραση

Ἄγγελος πρωτοστάτης...

Αρχάγγελο έστειλ΄ ο Θεός από τον ουρανό
να χαιρετίσει τη Θεοτόκο.
Την ώρα που της μιλούσε ο ασώματος,
έβλεπε την άσπιλή Σου σύλληψη.
Γι΄ αυτό, γεμάτος έκπληξη και θαυμασμό,
τέτοια λόγια της είπε: 
Λαμπρή χαρά με σένα στον κόσμο θά ΄ρθει
και η κατάρα με σένα θα σβήσει.
Τώρα ο πεσμένος Αδάμ ανασταίνεται
και σταματούνε της Εύας τα δάκρυα.
Κανείς λογισμός ανθρώπου δεν μπορεί να σε φτάσει
και των αγγέλων τα μάτια αδύναμα είναι
του μυστηρίου το βάθος να δούνε.
Έγινες θρόνος βασιλιά,
συ που κρατάς στα σπλάχνα σου τον Παντοκράτορα.
Σαν τον αυγερινό δείχνεις τον ήλιο που ΄ρχεται,
σε που στα σπλάχνα σου ο Θεός φόρεσε σάρκα.
Με σένα ξαναχτίζεται ο κόσμος,
αφού ο Κτίστης του γίνεται βρέφος.
Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Βλέπουσα ἡ Ἁγία...

Είδε η Παναγία πως ήταν παρθένα

κι είπε στο Γαβριήλ θαρρετά λόγια:

Παράδοξο το μήνυμά σου

και δύσκολο να το δεχτεί η ψυχή μου,

γιατί μιλάς για κύηση

χωρίς τη σύλληψη που θέλει η φύση;

Αλληλούια!

Γνῶσιν ἄγνωστον γνῶναι...

Την άπιαστη γνώση η Παρθένα ζητώντας

το λειτουργό ρώτησε του Θεού:

Από αγνά λαγόνια μπορεί να γεννηθεί παιδί;

Κι εκείνος της απάντησε με δέος 

και με τέτοια λόγια:

Χαρά σ’ εσέ που στην απόρρητη βουλή μυσταγωγείσαι

και με την πίστη τ’  άρρητα πληροφορείσαι.

Σε σένα βλέπω την αρχή των θαυμάτων του Χριστού

κι όλα τα δόγματά Του εσύ τα συνοψίζεις.

Είσαι μια σκάλα που ακουμπάει στον ουρανό

και που μ’  αυτή κατέβηκε ο Θεός στη γη

κι είσαι μια γέφυρα που φέρνεις μας

από τη γη στον ουρανό.

Το θαύμα σου είναι πολυθρύλλητο για τους αγγέλους

και στους δαιμόνους έδωσες ασήκωτο το τραύμα.

Γέννησες το φως με τρόπο άρρητο,

χωρίς κανείς ποτέ να τόνε μάθει.

Αδύναμη δείχνεται η γνώση των σοφών

κι αυγή είσαι φωτεινή για των πιστών το νου.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Δύναμις τοῦὙψίστου...

Η δύναμη του Υψίστου

ίσκιωσε τότε την Παρθένα για να συλλάβει.

Και την καρπερή της μήτρα γλυκό χωράφι έκαμε

για τους που θέλουν να θερίζουν σωτηρία.

Αλληλούια!

Ἔχουσα θεοδόχον...

Έχοντας  μέσα της η Παρθένα τον Θεό,

πήγε να δει την Ελισάβετ.

Μα το βρέφος εκείνης ένιωσε τον ασπασμό

και με σκιρτήματα που γίνανε τραγούδι

με λόγια τέτοια μίλησε στη Θεοτόκο: 

Είσαι κλίμα που ‘δωσες αμάραντο βλαστό,

είσαι χωράφι που ‘φερες τον άφθαρτο καρπό.

Φιλάνθρωπος γεωργός βλαστάνει από το χώμα σου

κι ο φυτευτής της ζωής μας από σένα φυτρώνει.

Το εύφορο χωράφι σου παράγει οικτιρμούς

και στη δική σου τράπεζα αμέτρητη η συγγνώμη.

Λιβάδι αναβλαστάνεις θαλερό για χαρές,

και λιμάνι στις ψυχές ετοιμάζεις ασφαλές.

Θυμίαμα δυνατό γίνονται οι πρεσβείες σου,

που σαν θυσία καίνε του κόσμου το κακό.

Την ευδοκία του Θεού έφερες στους θνητούς

κι ελεύθερα τους έκαμες να ‘ρχονται στον Θεό.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Ζάλην ἔνδοθεν ἔχων...

Μεγάλη ταραχή ήρθε στον Ιωσήφ

και λογισμοί αμφίβολοι τον έδερναν

γιατί ανύπαντρη σε ήξερε

και έγκυο σε λόγιαζε απ’  άλλον άντρα.

Έμαθ’ ωστόσο ύστερα την άσπιλή σου σύλληψη,

πως ήταν από Πνεύμα Άγιο, 

και τον Θεό εδόξασε με το 

Αλληλούια!

Ἤκουσαν οἱ ποιμένες...

Άκουσαν οι ποιμένες τους αγγέλους που ψάλλαν

την παρουσία του Χριστού ως ανθρώπου.

Και καθώς τρέξανε να βρούνε τον βοσκό,

βλέπουν τον που βοσκήθηκε στη μήτρα της Μαρίας

ίδιος αρνί άμωμο.

Και τότες την ανύμνησαν και είπαν:

Χαίρε που ‘γινες μάνα τσοπάνου και αρνιού,

χαίρε που ‘γινες μάντρα προβάτων λογικών.

Συ είσαι η ασπίδα μας εχθρών των αοράτων,

και συ ‘σαι που ανοίγεις μας του παραδείσου θύρες.

Μαζί σου χαίρονται η γη κι οι ουρανοί

και στήνουνε μαζί χορό επίγεια και ουράνια.

Πάντοτε οι Απόστολοι θε να μιλούν για σένα,

κι οι μάρτυρες ανίκητο θα ‘χουν μ’ εσέ το θάρρος.

Ασάλευτη στηρίζεται η πίστη μας σε σένα

κι απάνω σου λάμπει της χάρης το φως.

Ο Άδης έμεινε γυμνός από τη δύναμή του

κι εμείς μ’  εσέ φορέσαμε της δόξας τη στολή.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Θεοδρόμον ἀστέρα...

Είδαν οι μάγοι τ’  αστέρι,

που φώτιζε τον δρόμο του Θεού,

και τη δική του ακολούθησαν ήρεμη λάμψη.

Και σαν λύχνο κρατώντας το,

έψαχναν να βρουν τον κραταιό βασιλιά.

Άφταστος ήταν κι έφτασαν κοντά Του

και με χαρά του ψάλανε

Αλληλούια!

Ἴδον παῖδες Χαλδαίων...

Χαλδαίοι μάγοι είδανε στα χέρια της Παρθένας

τον Κτίστη των ανθρώπων.

Τον βάλαν με τον νου τους για Δεσπότη,

κι ας είχε του δούλου μορφή.

Και με σπουδή λατρευτική προσφέροντας τα δώρα,

με τέτοια λόγια χαιρετίσαν την Ευλογημένη: 

Χαίρε, μητέρα του άστρου που δεν ξέρει τη δύση,

χαίρε που σαν την αυγή προμηνάς μυστικήν ημέρα.

Συ έσβησες το καμίνι της απάτης

και συ φωτίζεις της Τριάδας τους μύστες.

Πέταξες απ’  τον θρόνο του απάνθρωπο τύραννο

και τον Χριστό φανέρωσες φιλάνθρωπο Κύριο.

Λυτρώνεις μας απ’  τη θρησκεία των ειδώλων

κι από τη λάσπη σώζεις μας των κακών έργων.

Με σένα έληξε η πυρολατρία

κι η χάρη σου σβήνει τα φλογερά μας πάθη.

Στη σωφροσύνη οδηγείς τους πιστούς,

για όλες τις γενιές είσαι βαθιά χαρά.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Κήρυκες θεοφόροι...

Στη Βαβυλώνα γύρισαν οι μάγοι θεοφόροι,

όπου κήρυξαν σ’  όλους τον Χριστό.

Και καταπώς παράγγειλε ο άγγελος,

δεν πήγανε στον φαντασμένο Ηρώδη.

Αλληλούια!

Λάμψας ἐν τῂ Αἰγύπτῳ...

Στην Αίγυπτο έφερες, Χριστέ, το φως της αληθείας

κι έδιωξες έτσι απ’  εκεί το σκοτισμό του ψεύδους.

Ανήμπορα τα είδωλα πέσαν απ΄ την ισχύ Σου,

κι όσοι γλιτώσαν απ΄ αυτά εκεί,

έτσι τη Θεοτόκο χαιρετίσαν: 

Χαίρε που ανορθώνεις τους ανθρώπους,

χαίρε που καταρρίπτεις τους δαιμόνους.

Συ πάτησες στα πόδια σου την πλάνη της απάτης,

και συ φανέρωσες σε μας τον δόλο των ειδώλων.

Πώς αφανίσθη ο Φαραώ στη θάλασσα την Ερυθρά

κι ανάβλυσε νερό η πέτρα μες στην ερημιά,

με τέτοιο τρόπο αφάνισες τον Σατανά

και στους διψώντες έδωσες ύδωρ ζωής.

Σαν την πύρινη στήλη

οδηγείς τους ανθρώπους που ζουν στο σκοτάδι,

και τον κόσμο σκεπάζεις πιότερο της νεφέλης.

Όπως το μάννα, τρέφεις τους πιστούς,

και διακονείς στο άγιο και πλούσιο τραπέζι του Θεού.

Χαίρε που έγινες για μας η Γη της επαγγελίας,

γιατί από σένα έρχεται το μέλι και το γάλα.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Μέλλοντος Συμεῶνος...

Προτού να κλείσει ο Συμεών τα μάτια του

σε τούτον τον ψεύτικο κόσμο,

Σε χάρηκε βρέφος στα χέρια του.

Κι αποκαλύφθηκες σ’  αυτόν τέλειος Θεός.

Έκπληκτος τότε για την άρρητη σοφία του Θεού, έψαλλε

Αλληλούια!

Νέαν ἔδειξε κτίσιν...

Καινούριο κόσμο έπλασε ο Κτίστης μας

και τον φανέρωσε σε μας τα κτίσματά Του,

βλαστάνοντας χωρίς σπορά απ΄ την Παρθένα,

που την εφύλαξε άφθορη.

Αυτό το θαύμα βλέποντας ας την υμνήσουμε: 

Είσαι το άνθος που δεν άγγιξε η φθορά,

το ένδοξο στεφάνι της εγκράτειας.

Είσαι της Ανάστασης λαμπρό προμήνυμα,

και η αγγελική ζωή σε σε δηλώνεται.

Είσαι συ το γλυκόκαρπο δέντρο,

απ’  το οποίο τρέφονται οι πιστοί.

Πλατύφυλλα σκεπάζουν πολλούς τα κλαδιά σου.

Γι’  αυτούς που πλανιούνται στο σκότος έφερες οδηγό,

για τους αιχμάλωτους των παθών γέννησες λυτρωτή.

Θερμοπαρακαλείς  τον Δίκαιο Κριτή,

που συγχωρεί τα πταίσματά μας.

Σε μας τους γυμνούς δίνεις στολή παρρησίας,

και η στοργή σου νικά κάθε ανθρώπινο πόθο.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Ξένον τόκον ἰδόντες...

Παράξενη γέννηση είδαμε.

Γι’  αυτό και η σκέψη μας ας πάει στον ουρανό

και ξένοι για τον κόσμο να γενούμε.

Για τούτο ο άφθαστος Θεός φτωχός έγινε άνθρωπος,

για ν’  ανεβάσει στα ψηλά αυτούς που τον υμνούν.

Αλληλούια!

Ὅλος ἦν ἐν τοῖς κάτω...

Πώς να περιγράψουμε τον Λόγο του Θεού,

που ενώ κατέβηκε στη γη, δεν έλειψε απ’  τον ουρανό;

Συγκατάβαση ήταν θεϊκή, δεν πήγε σ’  άλλον τόπο.

Κι η Παρθένα που δέχτηκε Θεό,

Τον γέννησε κι ακούει τέτοια: 

Μέσα σου χώρεσε ο αχώρητος Θεός

κι έγινες πόρτα μυστική 

της γέννας του Χριστού.

Με δυσπιστία ακούνε για σένα οι άπιστοι,

αλλ’ οι πιστοί αναμφίβολα για σένα καυχιούνται.

Έγινες πάνσεπτο άρμα και παλάτι πανάριστο

για Κείνον που Θρόνο Του έχει τα Σεραφίμ

και πετάει στα άσπρα φτερά των Χερουβίμ.

Δύο αντίθετα έγιναν ένα,

Θεός και άνθρωπος μαζί.

Με σένα λύθηκε η Εύα απ’  τα δεσμά,

και με τη χάρη σου παράδεισος άνοιξε.

Εσύ ‘σαι το κλειδί της Χριστού βασιλείας

κι είσαι γι’ αυτό η ελπίδα αγαθών αιωνίων.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Πᾶσα φύσις Ἀγγέλων...

Μεγάλη κατάπληξη ήρθε στων αγγέλων τα τάγματα

με την ενανθρώπησή Σου

γιατί τον απρόσιτο Θεό έβλεπαν άνθρωπο φτωχό,

που ζει μαζί μας και απ’  όλους ακούει

Αλληλούια!

Ρήτορας πολυφθόγγους...

Τους πολύφθογγους ρήτορες βλέπουμε, Θεοτόκε,

να στέκουν μπροστά σου σαν άφωνα ψάρια.

Δεμένη είναι η γλώσσα τους για να ξηγήσουν 

πώς γέννησες, ενώ είσαι παρθένα.

Όμως για μας μυστήριο είναι θαυμαστό

γι’  αυτό η πίστη μας μιλάει: 

Χαίρε, συ που δέχτηκες τη σοφία του Θεού,

που θησαυρό την πρόνοιά Του μέσα σου κρατάς.

Τους άπιστους φιλόσοφους ασόφους αποδείχνεις

και τους σοφούς στον λόγο τους άμυαλους φανερώνεις.

Οι διαλεκτικοί σοφοί σαν τα μωρά εγίναν

κι εχάσαν τη ζωντάνια τους οι ποιητές των μύθων.

Τα πολύπλοκα δίχτυα των Αθηναίων σχίζεις,

που μέσα τους πιανόντουσαν με λόγια οι ανθρώποι.

Όμως γεμίζεις με πιστούς τα δίχτυα των ψαράδων.

Απ΄ τον βυθό της άγνοιας τραβάς μας κι ανασύρεις

πολλούς το φως της γνώσης σου φωτίζει.

Είσαι, για όσους θέλουνε τη σωτηρία, πλοίο,

και το λιμάνι είσαι συ για τους θαλασσομάχους.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Σῶσαι θέλων τόν κόσμον...

Με τη δική σου θέληση ήρθε στον κόσμο,

για να τον σώσει, ο ποιητής των πάντων.

Κι ενώ ήταν βοσκός μας ως Θεός,

για χάρη μας έγινε άνθρωπος σαν κι εμάς,

για να καλέσει στον σωστό τον δρόμο

όμοιος τον όμοιο.

Αλληλούια!

Τεῖχος εἶ τῶν παρθένων...

Κάστρο είσαι των Παρθένων, Θεοτόκε Παρθένε,

και όλων που προστρέχουν σε σένα 

γιατί έτσι σε έκαμε ο Ποιητής της γης και τ’  ουρανού,

σκηνώνοντας στη μήτρα σου, άχραντη μάνα,

και όλους μας εδίδαξε με τέτοια λόγια να σε προσφωνούμε: 

Είσαι η φωτεινή στήλη της παρθενίας

και η πύλη που περνάει η σωτηρία.

Απ’  την αναπλασμένη κτίση είσαι πρώτη

και μας προσφέρεις θεία αγαθά.

Εσύ ‘σαι που αναγέννησες τους νοθογεννημένους

και συ ξανάδωσες τον νου σ’  αυτούς που τον εχάσαν.

Χαίρε γιατί κατάργησες της σκέψης τον φθορέα,

χαίρε γιατί εγέννησες αγνότητας σπορέα.

Μέσα σε σε ο Κύριος νυμφεύτηκε τον άνθρωπο,

και συ αρμόζεις τους πιστούς με τον Χριστό

σαν νύφη και γαμπρό.

Η ζωή σου οδηγεί τους παρθένους

και τις άγιες ψυχές νυμφοστολίζεις.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Ὕμνος ἅπας ἡττᾶται...

Κανένας απ’  τους ύμνους μας δεν μπορεί να συγκριθεί 

με τον πλούτο των πολλών οικτιρμών Σου.

Κι αν οι ωδές μας σε Σένα

σαν την άμμο της θάλασσας γίνουν, άγιε Βασιλιά,

δε θα ‘ναι άξιες μπροστά στις δωρεές Σου.

Αλληλούια!

Φωτοδόχον λαμπάδα...

Σαν φωτοδόχο λαμπάδα βλέπουμε την αγία Παρθένα,

που φέγγει στους ανθρώπους του σκότους

γιατί με το φως της το άυλο

σε γνώση θεϊκή οδηγεί τους ανθρώπους,

τον νου τους καταυγάζοντας κι ακούγοντας τέτοιες τιμές: 

Είσαι ακτίνα του νοητού Ήλιου,

ολόφεγγη βολίδα του αβασίλευτου φωτός.

Σαν την αστραπή καταλάμπεις τις ψυχές

και σαν τη βροντή τους εχθρούς καταπλήττεις.

Το πιο λαμπρό φως ανατέλλει από σε

κι ο πιο μεγάλος ποταμός αναβλύζει από τα σπλάχνα σου.

Εσύ ‘σαι η προτύπωση της κολυμβήθρας,

που τη βρωμιά αφανίζεις της κακίας.

Μέσα σ’  εσέ η συνείδηση πλένεται,

κι είσαι η κούπα που κερνάς αγαλλίαση.

Έχεις την άρρητη ευωδία του Χριστού,

κοντά σου βρίσκουμε τρυφή ζωής μυστικής.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Χάριν δοῦναι θελήσας...

Θέλησε να χαρίσει των ανθρώπων τα χρέη

ο που τις οφειλές εξοφλεί των απάντων

κι ήρθε σε μας ο Χριστός,

που τη χάρη Του σβήσαμε.

Κι εκεί που του χρέους το χειρόγραφο έσχισε,

ακούει μας που ψάλλουμε

Αλληλούια!

Ψάλλοντές Σου τόν τόκον...

Υμνούμε σου τη γέννα, Θεοτόκε,

κι όλοι δοξαστικά σε τραγουδούμε ως έμψυχο ναό·

γιατί με το που μέσα σου κατοίκησε ο παντοδύναμος Θεός,

σε αγίασε, σε δόξασε και δίδαξέ μας τέτοια να σου λέμε: 

Σαν τη σκηνή δέχτηκες τον Θεό και Λόγο,

ανώτερη που είσαι απ’  τ’  Άγια των Αγίων.

Είσαι η νέα κιβωτός, ντυμένη με χρυσάφι του Πνεύματος,

και θησαυρός της ζωής ανεξάντλητος.

Σαν πολύτιμο στέμμα σε φορούν ευσεβείς βασιλείς

κι είσαι καύχημα σεπτό για ιερείς ευλαβείς.

Είσαι της Εκκλησίας ο ασάλευτος πύργος,

της ευσεβούς πολιτείας το απάτητο τείχος.

Με τις μεσιτείες σου νικάμε νίκες θαυμαστές

και με τη χάρη σου κατατροπώνονται οι εχθροί.

Χάρη σ΄ εσέ οι αρρώστιες μου γιατρεύονται,

μαζί σου βρίσκει σωτηρία η ψυχή μου.

Χαίρε, Νύμφη ανύμφευτη!

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ...

Πανύμνητη μάνα του Θεού,

που γέννησες τον πιο μεγάλο Άγιο του κόσμου,

πάρε για προσφορά τους ύμνους μας αυτούς

και σώσε από κάθε συμφορά,

και λύτρωσέ μας από την κόλαση την μέλλουσα,

που ψάλλουμε για σένα

Αλληλούια!

Ο Ακάθιστος Ύμνος στην Υπεραγία Θεοτόκο

Μέ  ἰδιαίτερη ἀγάπη καί ξεχωριστό σεβασμό, περιβάλλει τίς μέρες αὐτές ὁ πιστός λαός την Ακολουθία τῶν Χαιρετισμῶν, μέ ἀποκορύφωμα αὐτή του Ακαθίστου Ὕμνου. Μία ἀγάπη καί ἕνας σεβασμός πού ἐμπνέεται ἀπό τό πρόσωπο στό ὁποῖο ἀπευθύνεται ἡ Ἀκολουθία, τήν Ὑπεραγία Θεοτόκο, τήν Ὑπέρμαχο Στρατηγό τῆς Ὀρθοδοξίας μας, τῆς ὁποίας ἡ χάρη γεμίζει ἀσφυκτικά τους Ναούς τῆς Πατρίδας μας τα ἀπογεύματα τῆς Παρασκευῆς καθ’ ὅλη τή διάρκεια τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς. 

"Ὑπεραγία Θεοτόκε, σῶσον ἠμᾶς"

  Οι Χαιρετισμοί τῆς Παναγίας μας, ὅτι ἀνώτερο καί ὡραιότερο ἔχει γραφτεῖ πρός τό πρόσωπό Της, ἔχουν χαρακτήρα διηγηματικό, θεολογικό καί δοξαστικό. Κυρία ὑπόθεση ἔχει τόν Εὐαγγελισμό τῆς Θεοτόκου καί γενικότερα, τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ ἀκόμη, γίνεται λόγος γιά τό ἠθικό καί πνευματικό μέγεθος καί ὕψος τῆς Παναγίας καί τῶν προσφορῶν της στόν κόσμο.

   Η Ἀκολουθία τοῦ Ἀκάθιστου Ὕμνου ἀποτελεῖται, κατά βάση, ἀπό τον Ακάθιστο Ὕμνο καί τον Κανόνα του Ἀκάθιστου Ὕμνου, πλαισιωμένα με ψαλμούς, ἀπολυτίκια καί εὐχές. Ακάθιστος Ὕμνος ἐπεκράτησε νά ὀνομάζεται το Κοντάκιο, τό ὅποιο ψάλλουμε πρός τιμήν τῆς Θεοτόκου, τμηματικά κάθε Παρασκευή στίς τέσσερις πρῶτες ἑβδομάδες τῆς Μ. Σαρακοστής (6 οἶκοι μέ ἀπόδειπνο - Χαιρετισμοί), και ολόκληρο τήν πέμπτη ἐβδομάδα (24 οἶκοι). Περιέχει προοίμιο καί 24 «οἴκους». Ὡς προοίμιο τοῦ Ὕμνου ψάλλεται σήμερα τό «Τή υπερμαχω στρατηγω», τό ὁποῖο ὅμως, καθώς φαίνεται, δέν εἶναι τό ἀρχικό. Ἀντίθετα, ὡς γνήσιο προοίμιο φέρεται τό, σήμερα, αὐτομελό ἀπολυτίκιο «Τό προσταχθεν μυστικῶς λαβών εν γνώσει», πού ἔχει ἀμεσότερη σχέση μέ τό περιεχόμενο τοῦ Ὕμνου, ἀναφερόμενο κι αὐτό στό γεγονός τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. 

"Χαῖρε, ἀκτίς νοητοῦ Ἡλίου"

    Ἡ ὀνομασία τοῦ ὕμνου...

  Η ονομασία του ὕμνου επεκρατησε λόγω τοῦ ὄτι οι πιστοί σέ κάθε εὐκαιρία καί ἀφορμή, τόν ἔψαλαν ὄρθιοι καί ἀπ’ τήν ἀρχή συνδεθηκε μέ τήν ἑορτή τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τοῦ ὁποίου τήν ἀκολουθία τό ἐκκλησίασμα παρακολουθοῦσε ὄρθιο.

    Ὁ χρόνος καί τά αἴτια τῆς σύνθεσής του...

"Χαῖρε, τό ἄνθος 

τῆς ἀφθαρσίας"

Σύμφωνα μέ το Συναξαριστή, ὁ Ὕμνος δημιουργήθηκε το 626, μετά τη σωτηρία τῆς Κωνσταντινούπολης απο τήν πολιορκία τῶν Ἀβάρων καί τῶν Περσῶν, ὅποτε καί ἐψάλει γιά πρώτη φορά. Κατά τό ἔτος 626 ἡ Κωνσταντινούπολη πολιορκήθηκε ἀπό τούς Πέρσες καί Ἀβάρους. 

Ὁ βασιλέας Ἡράκλειος ἀπουσίαζε στή Μικρά Ἀσία σέ πόλεμο κατά τῶν Περσῶν. Τότε ὁ φρούραρχος Βῶνος μαζί μέ τόν Πατριάρχη Σέργιο ἀνέλαβαν τήν ὑπεράσπιση τῆς αὐτοκρατορίας. Ὁ Πατριάρχης περιέτρεχε τή πόλη μέ τήν εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Βλαχερνίτισσας καί ἐνεθάρρυνε τά πλήθη καί τούς μαχητές. Ξαφνικά ἔγινε φοβερός ἀνεμοστρόβιλος πού δημιούργησε τρικυμία καί κατέστρεψε τόν ἐχθρικό στόλο καί τή νύκτα τῆς 7ης πρός τήν 8η Αὐγούστου, ἀναγκάσθηκαν νά φύγουν ἄπρακτοι.

  Ὁ λαός πανηγυρίζοντας τή σωτηρία του, συγκεντρώθηκε στό Ναό τῆς Παναγίας τῶν Βλαχερνῶν καί ὅλοι ὄρθιοι ἔψαλλαν τόν ἀπό τότε λεγόμενο «Ἀκάθιστο Ὕμνο» στήν Παναγία, ἀποδίδοντας τά «νικητήρια» καί τήν εὐγνωμοσύνη τους στήν «Τή υπερμαχω στρατηγω». 

"Χαῖρε, Νύμφη ἀνύμφευτε"

"Χαῖρε, Παραδείσου 

θυρῶν ἀνοικτήριον"

   Σύμφωνα μέ τούς μελετητές ὁ ὕμνος αὐτός πρέπει να προϋπῆρχε στή λειτουργική πράξη καί νά ψάλθηκε τήν ἡμέρα ἐκείνη με εγκωμιαστικό καί δοξαστικό τρόπο πρός τό πρόσωπο τῆς Θεοτόκου, γιά τή μεσολάβησή της ὥστε νά διασωθεῖ ἡ Βασιλεύουσα. 

   Ὁ ὑμνογράφος...

   Ὁ συνθέτης, ὁ χρόνος καί τά αἴτια τῆς σύνθεσης δέν ἔχουν ἀκόμα ἐξακριβωθεῖ. Σύμφωνα  με την παραδοση όμως, ὀ έξοχος αὐτός ὕμνος ἀποδίδεται απο τους μελετητές, στόν κατ’ ἐξοχήν πρίγκηπα τῶν βυζαντινῶν ὑμνογράφων, τόν Ρωμανό τό Μελωδό. Ἄλλες δύο περιπτώσεις ὑμνογράφου, ἀναφέρονται καί στά πρόσωπα των Γερμανού Ἅ΄ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως καί Κοσμᾶ τοῦ  Μελωδοῦ.

   Ἀπό τίς πολυτιμότερες εἰκόνες τῆς Παναγίας εἶναι  ἤ τῶν «Χαιρετισμῶν» ἤ τοῦ «Ἀκάθιστου» ποῦ βρίσκεται στήν Ἱερά Μονή Διονυσίου τοῦ Ἁγίου Ὅρους. Ἀπό τίς πιό παλαιές χρονολογικά, στό δέ Ἅγιον Ὅρος εἶναι ἤ πιό ἀρχαιότερα.

   Εἶναι κατασκευασμένη ἀπό κηρομαστίχα καί μέ μύρο περιρρεομένη. Στό πίσω μέρος σέ ἀργυρᾶ πλάκα, εἶναι τετυπωμένος ὅ Αὐτοκράτορας Ἀλέξιος ὅ Γ ὅ Κομνηνός καί ὅ Ὅσιος Διονύσιος ὅ κτήτορας τῆς Μονῆς καί εἶναι γραμμένο τό ἑξῆς: «Αὐτή ἤ εἴκων ἤ Θαυματουργός ἐστι τήν ὁποίαν βάσταξε Σέργιος ὅ Πατριάρχης περιερχόμενος τά τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἐδίωξε τούς πολεμίους καί τήν ὁποίαν ὅ Αὐτοκράτωρ Ἀλέξιος ἰδιοχείρως ἐδώρησε τῷ Ἅγιω Διονυσίω».

Εἶναι λοιπόν ἐκείνη τήν ὁποίαν ὅ Σέργιος κατά τήν ἱστορική ἐκείνη βραδιά του 626 κρατώντας τήν περιήρχετο μαζί μέ κλῆρο καί λαό τά τείχη τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί ἐμψύχωνε τό λαό καί τόν ὀλιγάριθμο στρατό ποῦ ὑπεράσπιζε τήν Πόλη.

 Οι κατηχητές του Ιερού Ναού

Λιτάνευσις της Παναγίας κατά τον εορτασμό της Κυριακής της Ορθοδοξίας

του Στέφανου Απ. Γιάνναρου

Δικηγόρου – Μέλους της νεανικής κίνησης της Ενορίας 

Την Κυριακή της Ορθοδοξίας, η Ενορία Πέτρου και Παύλου, με ιδιαίτερη λαμπρότητα και με την συμμετοχή εκατοντάδων πιστών, τίμησε την μεγάλη Εορτή της αναστήλωσης των Αγίων Εικόνων, με την τέλεση Όρθρου και  πανηγυρικής Θείας Λειτουργίας, και στη συνέχεια Ιεράς Λιτανείας των Αγίων Εικόνων, με προεξάρχουσα την χαριτόβρυτο εφέστιο Εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης, στις οδούς πέριξ του Ιερού Ναού.

            Από  νωρίς, το πρωί της Κυριακής, οι ευσεβείς Χριστιανοί,  κατέκλυσαν τον Ιερό Ναό, κρατώντας Εικονίσματα, τα οποία, μετά από παράκληση - προτροπή του εφημερίου της Ενορίας μας, είχαν φέρει από τα σπίτια τους. 

Μετά την Θεία Κοινωνία, στην οποία, αξίζει να αναφερθεί, προσήλθε περισσότερο από το μισό εκκλησίασμα, πραγματοποιήθηκε, με την δέουσα τάξη και ιεροπρέπεια, σύμφωνα τόσο με το τυπικό της ημέρας, όσο και με την ιδιαίτερη και από ετών διαμορφωθείσα  ενοριακή μας παράδοση,  η Ιερά Λιτανεία των Αγίων Εικόνων.  

            Στην κεφαλή της λιτανευτικής πομπής ετέθη ο Τίμιος Σταυρός και έπειτα τα δύο σύμβολα του Έθνους, η Ελληνική και η Βυζαντινή Σημαία και το Λάβαρο του Ναού, που φέρει την Εικόνα των Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Παύλου. Αμέσως μετά ακολουθούσαν τα Εξαπτέρυγα και σε δύο στοίχους οι ιερόπαιδες, οι αναγνώστες καθώς και τα δεκάδες κορίτσια και αγόρια των κατηχητικών σχολείων της Ενορίας, όλοι κρατώντας στα χέρια Εικονίσματα. Στο μέσο της πομπής  ετέθη τιμητικώς η Ιερά εφέστια Εικόνα της Παναγίας της Εσφαγμένης και έπειτα ακολουθούσαν οι Ιεροψάλτες, οι Ιερείς και ο ευσεβής λαός.   

            Με την επάνοδο της Λιτανείας στον Ιερό Ναό, ο εφημέριος της Ενορίας μας, Πατήρ – Δημήτριος, ανέγνωσε εκφώνως  το συνοδικό της Κυριακής της Ορθοδοξίας και αμέσως, όλο το εκκλησίασμα, στεντορεία τη φωνή, ψάλλαμε  το μέγα προκείμενο  «Τις Θεός μέγας ως ο Θεός ημών ..», δοξάζοντας τον Τριαδικό Θεό και  διατρανώνοντας, συνάμα, την αλήθεια και το μεγαλείο της Ορθοδοξίας.

             Οι στιγμές, που ζήσαμε, ήταν κάτι περισσότερο από συγκινητικές. Όλοι ενωμένοι και «συνηγμένοι εις το όνομα του Κυρίου Ιησού Χριστού»,  με τα Εικονίσματα στα χέρια, πραγματοποιήσαμε μια θαρραλέα ομολογία Πίστεως, η οποία, στην δύσκολη εποχή, που ζούμε, είναι αναγκαία, όσο ποτέ άλλοτε.

Σήμερα, που άθεα, αιρετικά και ανθελληνικά συμφέροντα και σχέδια, επιχειρούν να συντρίψουν και να κονιορτοποιήσουν την Πατρίδα μας,  οφείλουμε ως Ορθόδοξοι Έλληνες,  να ακολουθήσουμε το φωτεινό και άγιο παράδειγμα των ευσεβεστάτων Βασιλέων και αναστηλωτών των Αγίων Εικόνων, Μιχαήλ και Θεοδώρας και  των Αγίων Πατέρων, οι οποίοι εδογμάτισαν, υπέρ της μόνης αληθείας και να διακηρύξουμε προς πάσα κατεύθυνση, ότι η Ελλάδα δεν είναι ποτέ δυνατό να νικηθεί, αφού είχε και έχει ως στερρό και ασφαλές έρεισμα,  την μόνη αληθινή Πίστη, την  Ορθοδοξία!

 Αυτή η Πίστη, συντήρησε, διαφύλαξε και κράτησε ενωμένο τον Ελληνισμό, στις πιο δύσκολες και σκοτεινές περιόδους της ιστορίας Του. Αυτή η Πίστη αποτέλεσε  την εγγύηση της αιματοβαμμένης ελευθερίας Του. Αυτή η Πίστη  θα μας απαλλάξει και θα μας σώσει και από την σημερινή τραγική κατάσταση.  Η χάρη του Τριαδικού Θεού, της Κυρίας  Θεοτόκου και των Αγίων, των οποίων τις Ιερές Εικόνες, ευλαβικά προσκυνούμε, είθε να συνοδεύει και να σκεπάζει όλους εμάς και την Πατρίδα μας.

                        

Η Ιερά Πανήγυρις της Παναγίας της Εσφαγμένης

   Η Ενορία μας, αμέσως μετά την έλευση και υποδοχή της Ιεράς Εικόνας καθιέρωσε ξεχωριστή πανήγυρη προς τιμήν  της Παναγίας της Εσφαγμένης,η οποία αποτελεί πλέον την δεύτερη μεγάλη πανήγυρη της Ενορίας.

   Γι' αυτό κάθε χρόνο, την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου, ως ανάμνηση της ελεύσεως Της, πανηγυρίζει τελώντας  Όρθρο και Πανηγυρική Θεία Λειτουργία μετ' Αρτοκλασίας και Θείου Κηρύγματος, ενώ μετά το πέρας της Θ. Λειτουργίας ακολουθεί η Λιτάνευσις της Ιεράς Εικόνος στις οδούς πέριξ του Ιερού Ναού.

   
Τις ημέρες της πανηγύρεως, η Εικόνα της Παναγίας τίθεται  σε προσκύνημα στο μέσο του Ιερού  Ναού, προς αγιασμό και ωφέλεια των ψυχών, ενώ τελούνται επίσης το Μυστήριο του Ιερού Ευχελαίου  και οι Ιερές Ακολουθίες των Χαιρετισμών,  και του Παρακλητικού Κανόνα προς τιμήν της Κυρίας Θεοτόκου.